BÜYÜDÜK MÜ GERÇEKTEN

Büyüdükçe anlıyorsun gerçekten bazı şeyleri...

Mesela kahvenin fincanda daha güzel olduğunu, çayın ince belli bardağa ne kadar da yakıştığını. Dünya'nın aslında hiçte büyük olmadığını büyüdükçe anlıyorsun. Aynı vedaların, gitmek zorunda kaldığında aslında ne kadar da zor olduğunu anladığın gibi. Sana iyi gelen şeyleri sadece kötü hissettiğinde yapmaya başlıyorsun mesela. Her şey değişiyor ve sadece büyüyorsun diyorlar. Neden büyüyoruz ki ya da daha doğrusu neden küçükken yaptığımız şeyleri şimdi de yapmıyoruz? Biri bana tamda şuan ne yapmak istersin diye sorduğunda cevabım çok basitti " Yolun alabildiğine gitmek istiyorum." Niye içimden koşmak geçerken gitmek demiştim sadece. Neden sadece çıkıp koşmamıştım. Büyüdüğüm için mi, dalga geçer, benimle koşmaz diye mi? O kadar güzel sığınmışız ki büyümenin altına. Büyüdük, sorumluluğumuz arttı ve artık koşamayız. Oysa ki her gün gereksiz bir sürü derdin peşinden koşan sen değil misin? Baksanıza küçükken koşmak diye tabir ettiğimiz şey büyüdükçe yerini gitmeye bırakmış. Keşke bize sorulduğunda yaşımızı büyütmek için acele etmeseydik. Daha çok koşsaydık, daha çok oynasaydık ( büyüyünce oynayamıyacağımızı kimse söylemedi bize ) ve keşke daha çok sevseydik. Sadece kollarımızı açtığımızda tabir ettiğimiz sevgimizi büyütmeye çalışsaydık sadece. Her şey bu kadar nefret doluyken sevgimiz de büyüseydi bizimle. Birini sevdiğimizde koşul aramadan, değiştirmeye çalışmadan adını koymadan da sevebileceğimizi gözlerinin içine bakabileceğimizi öğretselerdi bize. Şimdi o bambaşka bir yeri seyrederken, başka bir şey ile uğraşırken korkmadan seyreden sözde büyümüş kişiler olduk. Büyüdükçe küçüldük aslında... Tek büyüyen korkularımız oldu. En çokta kaybetmekten korkar olduk.

Şimdi bu kadar laftan sonra karşına geçsem ve sorsam "Bugünün var yarının yokken seni durduran ne? Tamda o anda aklından geçeni yapmanı engelleyen ne?"

........

Bu satırı sana bıraktım. Anlatmaktan korktuğun, yapmaktan korktuğun neyse yaz, yaz ki kalemin sana çare olsun.