TEKRARDAN MERHABA

Uzun zaman sonra kelimelerimi buraya dökmek çok farklı... Yazmayı bıraktığım belki de kalemime küstüğüm bu süreçte değiştiğimi hatta daha açık tabir etmek gerekirse hayattan eskisi kadar zevk almadığımı fark ettim. Beni ben yapanın, başıboş dolanan kelimeleri hızaya dizmek olduğunu fark ettim.

Genellikle kalemimin sivri tarafıyla yazılarıma hayat verirken fark ettim ki eleştiriler ve beraberinde sitem dolu kelimeler beni ben yapıyor. Olaylara avazım çıktığı kadar bağırma isteği, olması gerekenin yanlış olduğunu bildiğimde içimde çığlık atan o küçük kız bir şeyleri değiştirmek için çok uğraştı. O yüzden zamana bıraktım iyileşirim, iyileştiririm diye düşündüm. Oysa ki iyileşmesi gereken ben değilken kendimi feryat etmek için var ettim. Kimisi çiçeklere böceklere metiyeler dizerken ben içinde huzur bulduğum hayatı çağırdım. Kelimelerim kalemimden kağıdıma dökülürken her boşlukta çığlık attım. Ben avazım çıktığı kadar bağırmaya çalıştım ki sizde susmayın, sesime cevap verin istedim. Şimdi bunları niye yazıyorum yine ne oldu ben bile bilmiyorum. Ama aylardır susan kelimelerim konuşmak istedi ve ben sadece aracı oluyorum. Bir olay olmadan bağırmadan da yazabilmeyi göstermek için belki de... Konuşmadan anlatabilmek için, yorulmadan dur diyebilmek için. Bu yazı işin özü sizden çok kendime. Yazı yazmaya küsmediğimi sadece hazır hissetmediğimi farkettim bu satırları yazarken belki de o enerjiyi bulamadım. Hiç susmadan konuşan o küçük kızı kaybettiğimi düşündüm.

Ta ki hayatın köşeme çekilecek kadar uzun olmadığını hatırlayana kadar. Kendime hatırlatma olsun bu: Ne olursa olsun köşene çekilme, ne olursa olsun sana iyi gelen şeyi yapmaktan vazgeçme. Sadece biraz dur derin bir nefes al ve daha güçlü devam et yoluna. Senin yoluna ekmediğin çiçekleri başkaları önüne dökmez bunu asla unutma.