BİLİYORUM...

Bazen hayat açık havadayken boğazının sıkılması gibi oluyor. Nefes almana yetenden daha fazla hava var ama aldığın sana yetmiyor. Hayatta böyle ya, mutlu olman için belki de her şey var ama seni engelleyen tek bir şey var.

Tüm güzellikler gözünün önündeyken sen ona takılıyorsun... Peki, nereye kadar takıldığın nokta da kalacaksın? Sen o noktayı beklerken hayat seni bekleyecek mi? Sen kendi nefesini engellerken, hayat nefes almana izin verecek mi? Boğazının sıkılması... Çaresizliğin en büyüklerinden biri, canın yanıyor... Sen debelenip nefes almaya çalıştıkça daha çok acı veriyor. Peki, hiç düşündün mü? Ya boğazını sıkan eller sana aitse? Seni kimse engelleyemez, kendin dışında. Sen, kendinin düşmanısın. Kendini engelleyen, ilerlemene fırsat vermeyen sensin. Canın yanıyor biliyorum, yanmayacak da diyemem. Hayat bu, en çok can yakan şey... Ama düştüğünde kalkmasını bileceksin. Her dizlerinin kanayışında sen daha da hırslanacaksın. Bazen dizlerin kanayacak bazen de kalbin. Ama sen nefes almayı bileceksin. Sen her düşüşten sonra daha güçlü olduğunu bileceksin. Sen güçlüysen karşında ki bütün engeller çaresiz. Düştüğün yolda öğrenecek çok şeyin var. Ve ben sana bu son diyemem. Daha yolun yarısına bile gelmedin. Ben sana "Önünde sen olacağın daha çok yolun var." derim.

Daha çok düşeceksin, her seferinde canın daha çok acıyacak. Her seferinde bu son diyeceksin ama yine her seferinde ayağa kalkacaksın. Sen kendi boğazını sıkan el olmayacaksın.