BU HEPİMİZİN KAVGASI

Dünya üzerinde binlerce insan, hiçe sayılan binlerce can, gözyaşı dinmeyen binlerce anne, çığlıkları duyulmayan artık bir başına ağlamak zorunda kalan binlerce evlat...

Bir ülke var elimizin altında her gün kanayan ve yarası hiç iyileşmeyen... Konuştukça sesi çıkmayan, her gün daha çok kanayan! Biz konuşuyoruz, sadece kadınlarımız için değil, canı yanan her parçamız için konuşuyoruz. Bu bizim sorunumuz, bizim kavgamız değil diye başladığımız her cümlenin sonuna bizim adımız geliyor. Benim ismim geçiyor diye senin adın yok mu sanıyorsun o cümlede? Kurulan her cümlenin içinde sende yaşıyorsun. O ölmüyor! Biz ölüyoruz, insanlığımız ölüyor, vicdanımız ölüyor, hislerimiz ölüyor... Bugün benim adım ile okuduğun cümleyi, yarın senin adı ile değiştirip bir başkası okuyor. Peki, ne zamana kadar okunacak o cümleler? Sırf birinin gözüne güzel göründüğü için, sırf eteğinin boyunu beğenmediği için alınan canlarımız, ne zaman özgür kalacak? Artık konuşmaktan yorulduğumuzu sananlar var, bizi bastırdığını, gücümüzün bittiğini düşünenler var... Duyun artık bizi, biz son nefesimize kadar, son nefesimizde devrettiğimiz çığlıklarımızla bağırmaya her zaman devam edeceğiz!