KALDIRIMDA AÇAN ÇİÇEK

Yazmak kelimeleri bir araya getirebilmek hayatın bize sunduğu küçük sürprizler gibi… Yazmadan, kelimelerle dans edebildiğini öğrenemezsin. Hayatta böyle incelemediğin, tadını çıkaramadığın sürece sana küçük sürprizler yaptığını anlayamazsın.

Önemli olan yaşamak değil. Bir taş yığınının bile içerisinde çiçek açabiliyorsa, herkes bu hayatta yaşar. Biz yaşamayı nefes almaktan ibaret zannediyoruz. Ama nefes almaktan ziyade nefes olabilmektir yaşamak. Bazen bir çiçeği sulayabilmekken bazen de bir hayvanın başını okşamaktır. Sadece ben diyerek geçiremezsin bu hayatı. Ama başkaları var diye de heba edemezsin kendini… Eğer ki orta noktayı bulabiliyorsan, yaşıyorsundur. Her insan yanlış yapar; yanlış insanlar var diye de kendini yıpratır. Ben sana bunlardan uzak dur desem de bir işe yaramaz. Çünkü sen bile ne olduğunu anlamadan bu insanlar karşına çıkar. Yaşadığımız dünya öyle bir yer ki içinde her kefeden insan var. Elbet ki bunlar yüzünden sende üzüleceksin. Gözünden yaş akmadığı sürece yaşadım diyemezsin. Bazen mutluluktan bazen üzüntüden belki biraz da hasretten… Bil ki o yaş illa ki akacak. Velhasıl yaşamak güzel şey. Bugün istersen kendine izin ver hiçbir şey yapma, sadece kendinle kal. Sen de anlayacaksın ki bir süreden sonra böyle devam etmeyecek. Sonrasında yağmurda yağsa, fırtına da kopsa dışarı çıkacaksın. Belki yağmurun altında ıslanarak belki bir köşede çıkan gökkuşağını izleyerek kaçırdığın günlere yanacaksın. Sen en iyisi hayat kayıp gitmeden sıkıca tut. Sevdiklerine daha fazla sarıl, daha fazla kahkaha at… Hatta öyle şeyler yap ki bırak sana deli desinler. Bu hayatta deli olabilmeyi başarmak daha zor. Herkes laikiyle yapamaz bunu…

İnan ki başaracaksın. Şemsiyeni evde unut, bir kerede olsa yağmurda ıslan; bunun tadını çıkar. Sonra sadece nasıl kaldırımda çiçek açtığını izle. Sen hayatı değil, hayatın ipleri seni tutacak bu sefer…